Mirada dunha viaxe a África

MACA, unha das nosas alumnas máis viaxeiras, quixo obsequiarnos cunha contribución a unha mirada multicultural e solidaria con ese vídeo gravado nas terras de Kenia e Tanzania, onde nos amosa o mundo da tribo dos massai, os camiñantes. Grazas, Maca por este estupendo traballo. Que desfrutedes!

MULTICULTURALIDADE E MINORÍAS

MULTICULTURALIDADE E MINORÍAS

FRAN ALONSO, o viaxeiro con mirada de poeta.
Fran Alonso defínese a si mesmo como “curioso por definición”, pois, por definición, “curioso é todo aquel ser que amosa desexo de saber, de aprender e aprehender, de coñecer cousas novas”. Así, o poeta revela que atopou no coñecemento que dá a viaxe un dos mellores xeitos de saciar a súa curiosidade.


Viaxe e curiosidade intelectuais polos territorios da política e da cultura galegas, como deixa constancia nese seu último libro: Un país a medio facer, libro que supón un acercamento á nosa cultura dos últimos vinte anos, con entrevistas realizadas a comezos dos 90 a varios dos axentes máis activos da nosa cltura –Manuel Rivas, Dario Xoán Cabana, Paco Macías ou Méndez Ferrín-, contrastadas con outras feitas vinte anos despois, nun intento de extraer as claves do noso presente. No libro Un país a medio facer Fran Alonso fálanos tamén de cómo ve a Galicia de 2010; da necesidade de continuar un traballo de base coa promoción da lectura, a visibilidade da nosa literatura, a madureza da escrita en galego e outras reflexións froitos das reflexións e experiencias das políticas de edición, e fálanos tamén dende unha plataforma privilexiada, a de editor, e a de vicepresidente da AGE. Esa vaixe intelectual polos territorios da nosa xeografía política, social e cultural dos últimos vinte anos compleméntase con esoutra faceta súa, a de viaxeiro impenitente polas engurras do planeta terra, que o levaron aos territorios máis insólitos e diversos. Así, viaxou por toda Europa para escribir a comezos dos anos 90 a que sería a súa primeira obra, Tráiler, unha aproximación á vida e ao mundo dos camioneiros. Premio Blanco Amor de Novela. Da súa experiencia dos campamentos de refuxiados en Tinduf, tirou reflexións nun libro titulado Territorio ocupado, libro que conta a inxusta situación que vive o pobo saharauí. A viaxe por Centroamérica, onde convive coa guerra de guerrillas e a dureza e presenza da selva, serviralle de inspiración para escribir O brillo dos elefantes, finalista do II Premio de literatura Infantil Raíña Lupa, e no que coñecemos na voz dun neno, dunha aldea chamada Matagalpa, as durezas dunha vida marcada por unha guerra non declarada, o valor da palabra, da man dese mestre Taquín, que esperta nos poucos alumnos que ten o desexo do coñecemento e lles ensina a escorrentar o medo a Carreta Nagua, unha especie de espírito centroamericano da morte, un deus que percorre cada noite os camiños de Matagalpa para procurar os espíritos dos mortos e levalos canda si, como aquí a nosa Santa Compaña. Tamén como resultado desa viaxe á infancia, ao pasado para reencontrar o neno que foi, e que perdura ou aflora no home que é agora, este viaxeiro marcado pola experiencia de ver, de aprehender o OUTRO, coa mirada doutros territorios nace o poemario xuvenil Cidades, Premio Rañolas ao millor libro infantil e xuvenil do ano (1997), Accésit do Premio Lazarillo e, sen dúbida, un dos mellores libros de poemas para rapaces que se teñen publicado en Galicia. Este viaxeiro incansable con mirada de poeta que é Fran Alonso, pon a súa mirada comprometida e a súa pluma na defensa dos máis febles, e deixa constancia neste libro da fraxilidade da existencia nun ton ao mesmo tempo derrotado e esperanzador. Derrotado pola saudade daquel eu que se perdeu en cidades de mar, con cheiro a sal e pupitres de vetas de madeira viva, ou auga gorda; esperanzador, pola alegría de poder ser o “contemplador activo” dun mundo fermoso, diverso e controvertido, e polo pracer que consiste a vida, vivir lendo, indo de cámping, durmindo sobre a herba e mirando as estrelas, bañarse no mar, sentar nunha praia pola noite, escoitar o mar, abrir as ventás e sentir o cheiro a salitre… o pracer de perderse polas rúas e c oñecer os peixes das cidades que morren aos poucos…
Fran Alonso cultivou tamén a súa vea de poeta para adultos, con ese insitnto da beleza, da palabra estética ao servizo dunha causa, en obras como A lúa no probador, Persianas, pedramol e outros nervios ou Tortilla para obreiros.
Fran Alonso tamén traballa como editor, sendo responsable de varias coleccións na editorial Xerais, na que ademais desempeña o cargo de subdirector xeral.

Fran Alonso é tamén un dos autores con máis proxección no exterior, como o proba a tradución ao castelán de moitas das súas obras. Recentemente Males de cabeza acaba de ser publicado por Factoría K; ou mesmo o libro seleccionado por este club, Cartas de amor (publicado en galego en 2006), que acaba de ver a luz en castelán, na editorial Algar.
Finalmente antes de deixarvos coa súa palabra, só me gustaría citar unhas palabras do escritor Suso de Toro, “se nacer é descer sobre un lugar e resulta difícil fuxir del”, Fran Alonso desafía esta afirmación demostrando con cada obra que se pode “ser e estar nun país” –o noso- con mirada lúcida e critica ao mesmo tempo e comprender e falar dun mundo alleo e afastado deste, mandendo unha relación íntima doutros lugares, mantendo unha relación íntima ateigada de profunda tenrura e solidariedade.
enlaces: cabrafanada.blogspot.com

MULTICULTURALIDADE E MINORÍAS

Músicos da rúa

A partir da proxección-reflexión sobre tantos mendigos sen nome que habitan as cidades que nos ofreceu o escritor Fran Alonso, Pilar ofreceunos este vídeo no que se ven distintas persoas en distintas cidades do mundo cantando a mesma canción. Grazas, Pilar!



Playing For Change | Song Around The World "Stand By Me" from Concord Music Group on Vimeo.

MULTICULTURALIDADE E MINORÍAS, CARTAS DE AMOR DE FRAN ALONSO, DÍAS 15 E 16 DE ABRIL

o noso CLUB DE LECTURA GALIX TENDENDO REDES REÚNESE NOVAMENTE OS DÍAS 15 de abril e 16 de abril na BIBLIOTECA DO CONSELLO DA CULTURA GALEGA para reflexionar sobre temática MULTICULTURALIDADE E MINORÍAS.

O día 15 faremos un repaso ás obras da LIX galega que tratan esta temática, así como a outras obras de gran calidade e interese dentro das literaturas peninsulares, -a partir da escolla que nos fará a nosa colaboradora a profesora e crítica Mayte Leis.
Tamén trataremos de poñernos na pel daqueles que se ven obrigados a atravesar fronteiras deixando a súa cultura atrás, reflexionando sobre o concepto de O OUTRO, dende unha mirada posmoderna e reconcialiadora, para finalmente achegarnos á obra dun dos autores máis comprometidos co terceiro mundo da nosa LIX, Fran Alonso, a quen teremos o gusto de escoitar ao día seguinte, día 16 de abril. FRAN ALONSO falaranos das influencias, experiencias e compromisos que deron lugar á súa obra CARTAS DE AMOR, publicada por Edicións Xerais de Galicia, na súa colección Fóra de Xogo, e que foi escollida neste roteiro de lecturas xuvenís.

Desexamos que te unas á nosa experiencia, que terá lugar na Biblioteca do Consello da Cultura Galega, de 17.00 a 19.00 horas, os xa mencionados días 15 e 16 de abril de 2009.

Un saúdo:
Gálix.
CLUB DE LECTURA TENDENDO REDES

AS PALABRAS DE FRAN ALONSO

Cartas de amor, vistas polo seu autor. Resumo da conferencia pronunciada o xoves día 16 de abril de 2009, na Biblioteca do Consello da Cultura Galega, para as alumnas e alumnos do Club de lectura Gálix TENDENDO REDES

Literatura e mundo.
Todo discurso debe estar fundamentado nun proxecto literario. Cal debe ser a pragmática da literatura? Lectura en espazos diversos, en linguas diversas, mensaxes de distintos tipos. A lectura debe ir máis aló da función da literatura, pois ler ficción é unha segunda vida, Vivir dúas veces. Os escritores edificamos sobre o que lemos. As lecturas vannos conformando como seres.
Teño dous lectores dentro de min, a literatura que me gusta e os libros que me abren camiños, porque me están dicindo cal é o camiño. O mesmo camiño acontece coa literatura que nos transmite vidas, porque vivimos na pel das personaxes; dótanos dunha capacidade sensitiva que non teñen outras artes, dótanos da capacidade crítica. Literatura é comprensión do mundo. Para os escritores o reto é dobre, temos que ser capaces de entender cal é a situación antes de poñernos a escribila.

A miña mirada como escritor.
Díxose en moitas ocasións que eu teño dúas liñas, unha urbana, que se recrea no inmediato, e unha liña de compromiso que vai ata aqueles lugares do mundo onde hai conflitos, cos que me comprometo como escritor. Discrepo con iso. Teño unha mirada única como escritor. É a mesma aquí que en Filipinas. Vivimos nun mundo globalizado, onde as distancias son cada vez máis pequenas, a globalización e a tecnoloxía cambiaron as nosas vidas. Se hai fame en África negra é un problema tamén meu, pois os habitantes de África negra virán ao meu país e iso vaime afectar directamente no meu contorno. Exactamente igual que se Al Qaeda bombardea as torres xemelgas, vaime repercutir en actos cotiáns da vida persoal, nos aeroportos, por exemplo; tamén se Estados Unidos invade Irak me vai repercutir na economía. O mundo global tamén me afecta, por iso a miña mirada é sempre a mesma, tanto sobre as miñas cidades como sobre as cidades que me quedan lonxe. Rexeito a etiqueta de literatura de compromiso porque non son tan inxenuo cmo para pensar que coa literatura se pode cambiar o mundo, simplemente intento explicarlle aos meus contemporáneos como vexo eu o mundo.
(Proxéctase o vídeo producido por Lara Batelos, baseado en poemas de Fran Alonso e Kiko Neves. Recítase o poema “Teño un amigo que dorme nunha rúa estreita sen portal”). Eu traballaba nun bar, viña un mendigo todos os días a visitarnos, acabou por converterse no meu amigo.

A cultura globalizada puxo fin á cultura xenuinamente rural
A cultura rural desapareceu de Occidente. Eu vivo no rural, as xentes traballan no campo, teñen moitas ovellas, un burro, pero xa non saen por aí, as crezas variaron, os modos de vida son iguais aos habitantes das cidades. Hai unha uniformización na forma de vestir, de divertirse. O silencio tamén desapareceu, o que define hoxe a nosa cultura é o ruído. O silencio produce estrañeza. Eu só sentín o silencio absoluto no deserto do Sahara. O silencio é hoxe un obxecto de luxo e véndese como tal. Está ligado ás urbanizacións máis caras pero é ficticio. A cultura rural desapareceu en Occidente pero pervive nos países empobrecidos.

As experiencias que inspiraron o libro Cartas de amor.
Cabo Verde, Chao das Caldeiras.
No ano 1999 visitei Cabo Verde, a Ilha de Fogo está presidida por un volcán que non está en erupción pero que mantén actividade. Para chear ao volcán alugamos un transporte e cando chegamos á aldea de Chao das Caldeiras conectamos coa xente da vila. Cabo Verde non ten demasiado turismo, agás na illa de Sal, alí en Chao das Caldeiras buscamos un rapaz que nos levou ao volcán, había emanacións de xofre e eu decidín non subir, pois sufro de asma. Era un volcán fermosísimo, produciume unha imantación especial, quedei sentado ao pé do volcán e tomei algunhas notas. Alí naceu este poema: “Periferia”. “O silencio flúe da terra carbónica. Caho das caldeiras. Son. Só.“ Sentíame moi lonxe, pero tamén no centro do mundo, é unha individualidade Cando o sol pegou forte percorrín a vila, era toda feita de montañas e vales de lava e paseando polo camiño das casas, vin un vello falando cun burro. Ao pouco tempo estaba diante xantando con el, cunha botella de grogue, un calcohol que se fai da cana de azucre. Aquel home comezou a contarme a súa historia pola súa relación co volcán; era capaz de predicir o futuro polo volcán, os camibos de tempo, a historia da vila toda estaba marcada polo volcán. Eu quedei prendido da súa historia. O home falaba dunha filla que non estaba, emigrara. Cabo Verde ten unha poboación emigrante dunhas 500.000 persoas fóra do país. Eu concibín esta histora de Cartas de amor, naquela muller que non estaba presente. Non quería escribir un libro protagonizado por mulleres senón un que xa o levaba escrito e decateime de que non podía ser, inconscientemente o meu inconsciente decatábase de que eran as mulleres as que sufrían a peor parte e por iso responde máis a unha certa autenticidade. Libro de amores imposibles, aínda que o amor é o que move as personaxes, mais, o verdadeiramente real, son as vidas destas personaxes, as súas angueiras.
Sahara, os inmigrantes ilegais.
Outro temá e o da migración ilegal, ata a cooperante secuestrada, o conto do “Sahara, améndoa amarga” ou “O que nunca me preguntaches”, nos cales as protagonistas se moven por circunstancias que non elixen senón que lles veñen dadas. En “Confesión”, non existe esa migración física senón unha migración anímica, fuxir de si mesma ata que se acepta. Polo relato de “Sahara, améndoa amarga” sinto unha especial predilección. Eu escribín Territorio ocupado. Viaxei dende o ano 94 o meu primeiro contacto foi moi brutal. Eu viaxaba cara a Arxelia, en Ador, na fronteira, fixéronnos saír do todoterreo e a policía de fronteira fíxonos sacar todos os mapas que levabamos para ver se viña debuxada a fronteira do territorio saharauí. E detivéronnos cinco horas por levar un mapa ilegal. Aquel primeiro contacto marcoume. Os campamentos cambairon moito. Comecei a escribir o conto. Tirei papeis á papeleira e tería abandonado. Se non fose polo meu compromiso con ese pobo. Dirja a quen vai dirixido o libro, marcha do seu país, a Cuba e cando volve xa non atopa o mesmo país. Outros entrevistados contáronme dos seus problemas co clima de Cuba. Testemuños que eu utilicei para construír a protagonista de “Sahara, améndoa amarga”.
A carta inesperada. O arquivo Pacheco.
Outro dos relatos, “A carta inesperada”, están tirados dunha reflexión a partir das fotos do Arquivo Pacheco, que é un arquivo moi sistemático que retrata o Vigo da posguerra. Tiñamos que escribir un relato a partir desa foto. O relato non está ambientado nos tempos de hoxe, senón no Vigo que eu non coñecín pero do que me serviron os testemuños de meu pai. Así construín a atomosfera deste relato. “ A carta inesperada” é unha homenaxe tamén á cidade onde nacín. Documenteime moito.
Confesión. As noites poden ser conmovedoramente perversas
Para escribir “Confesión”, lin un tratado de 120 páxinas sobre a sintomatoloxía das persoas secuestradas. Exactamente igual que cando escribirín “O que nunca me preguntaches”, que escribín despois da miña estadía en Filipinas pero tamén despois da lectura de África, el burdel del mundo. Primeiro gustaríame falar das carencias dos escritores. Os escritores publicamos libros que non sabemos que teñen carencias; por exemplo eu tiña en mente escribir un relato neste libro, Cartas de amor, que non fun capaz de escribir, respecto dunha historia de Centroamérica. Respecto dos relatos dicirvos que foron escritos adoptando a primeira persoa porque é o xeito máis efectivo posible de falar cunha voz propia, chea de sentimentos. “O que nunca me preguntaches”, é un relato froito dunha viaxe miña a Manila. Manila polas noites é un bordel xigantesco; algúns bordeis son realmente esperpénticos; un, por exemplo, que vimos tiña os camareiros todos ananos; parecía unha obra de Valle Inclán, dos esperpentos; a noite nalgúns lugares do mundo pode ser moi perversa. Viaxei a Centroamérica, despois do furacán Mitch, para facer unha reportaxe, aparte de percorrermos algunhas das zonas máis afectadas, estiven en moitas comunidades campesiñas. Nubes de mosquitos, pestilencia, casas de ladrillo, dúas liteiras nun aldo e dúas no outro; nós eramos catro persoas, había unhas cascudas negras enormes pegadas á parede que me quedaban fronte á cara; aquilo era o noxo kafkiano. Cando estabamos ceando fóra viñeron procurarnos unhas rapazas duns trece ou catorce anos, ofrecéndonos o seu corpo. Era desolador. Para min de rapaz Nicaragua foi un referente. Con dezasete anos vivín a causa da Revolución sandinista. Cando a Revolución triunfou as comunicacións eran difíciles. Fixen gravacións. Algunhas que tiñan relacións coas catástrofes anturais; en Cosoltega, onde había un volcán, o Casitas, que se encheu de auga e non resistiu a presión e abriu e arrasou 20.000 persoas baixo a lama que morreron. O cheiro a cadáver, a podremia era insoportable. A historia de Nicaragua en si, que acabou tristemente, (pasa unha cita cunha entrista a unha muller nicaragüense nada no ano 63, chamada Marcia, a muller conta súa vida sempre a escapar). Esta muller tiña un avó conservador e vanse desprazando dunha comarca a outra ata que, por fin, chegou o triúnfo da revolución; e tamén a contrarrevolución, o somocismo asediou as persoas que traballaban na cooperación sandinista e iniciaron un proceso de traslados constantes. A represión foi tan forte que unha serie de campesiños fuxían ocultos en camións pola noite, Lago de Malgua, Illa Zapatera, alí refuxiáronse. É a selva, os campos de cultivo son escasos. Toman a illa pola forza como refuxiados, alí continúan instalados.

XOSÉ A. NEIRA CRUZ, UNHA LITERATURA QUE RESTAURA SILENCIOS

Biografía
Xosé Antonio Neira Cruz naceu en Santiago de Compostela en 1968. É doutor en Ciencias da Comunicacióne licenciado en Filoloxía Italiana. Traballou como xornalista en La Voz de Galicia e tamén como guionista en programas infantís da Televisión de Galicia. Foi fundador e é director da revista Fadamorgana, e colabora coas revistas CLIJ e portuguesa Malasartes. Entre 2000 e 2004 foi miembro do Comité Ejecutivo de IBBY e actuamente é o comisario do próximo 32º Congreso de IBBY, que se celebrará na cidade de Santiago de Compostela, e que ten como lema A forza das minorías. Na actualidade, imparte clases na Facultade de Ciencias da Comunicación de Santiago de Compostela.
Traxectoria
Xosé A. Neira Cruz é un dos autores galegos máis premiados, dende o seu primeiro premio Merlín, gañado con só 20 anos pola obra Ao outro lado do sumidoiro, ata a selección feita polo Banco del Libro de Venezuela pola súa obra O armiño dorme, seleccionado entre os mellores libros do mundo, pasando polo Barco de Vapor, o Raíña Lupa, o Lazarillo, o Barriga Verde de textos teatrais, etc. Autor de libros como: Melanio e os paxaros, Valdemuller, Ò outro lado do sumidoiro, Os ollos do Tangaleirón As cousas claras, O armiño dorme, A viaxe a Compostela de Renato Ratoni, a obra de teatro A noite da raíña Berenguela, O home máis rico do mundo, A caixa do tesouro, A memoria das árbores, Eu son adoptada, e que?, Unha chea de familias, Mambrú cociñeiro de perfumes, Gatos e Leóns, Los libros de la almohada, O debut de Martino Porconi, O prodixio dos zapatos de cristal, Un bico de amor e vida, Violeta non é violeta, etc. Como poeta foi gañador do premio Fiz Vergara Vilariño polo seu libro De esparto e seda, publicado en Espiral Maior, no ano 2008.
Estilo
O seu é un estilo persoal que inicia a súa andadura literaria apostando por un realismo marabilloso ao estilo cunqueiriano, que bebe do Ramón Lamote de Paco Martín, encarnado nese Martiño Pedreira, (Ao outro lado do sumidoiro) un personaxe que imaxina o mundo tras unhas enormes gafas negras. Virán logo obras que rescribe unha literatura necesaria, na que se restauran silencios obrigados e agravios cometidos arredor do invisible mundo das mulleres. Son títulos como Valdemuller, As cousas claras, Os ollos do tangaleirón, etc, coas que o autor crea unha literatura con rostro feminino e presta voz a rapazas moi diferentes entre si, tanto polas súas situacións persoais como pola súa mirada do mundo, pero que teñen en común ese desexo de descolonización do canon do patriarcado. Estas obras contribúen e asentan en grandísima medida á consolidación nos anos 90 dunha literatura na que a muller como protagonista adquire un espazo de seu. Son as súas unhas heroínas que loitan en solitario: Mina, Bía, Marga, Lena, nomes que se rebelan contra a educación tradicional da muller, contra os roles herdados dun mundo castrador de liberdades e que camiñan en busca da propia identidade. Outra das características da súa obra é a creación de personaxes tocados por unha especie de fatum tráxico que os –quizais deberiamos dicir as- aprisiona nun mundo que non lles satisfai. A Marga por motivos éticos, a Lena por cuestións ecolóxicas, a Mina por razóns biolóxicas, a Bía pola súa condición social, no entanto, en esencia, todos estes personaxes teñen moito en común porque todos cuestionan e negan aqueles dogmas de comportamento que a maioría acepta sen cuestionamento posible. E todos os seus personaxes viven, sofren e loitan para modificar os termos dunha dominación. Tamén en todas esas novelas o concepto de familia tradicional é revisitado, revisado. Os seus roles, a necesidade dun cambio que descosa moldes. Tras os muros do pazo ducal, na intimidade dos seus cuartos, en forma de veladas confidencias tras unha pantalla de ordenador, nos murmurios da aula, nas fendas dun espazo público nunca suficientemente conquistado, non importa, o que si interesa, é berrar, deixar constancia da necesidade de dicir o que non gusta porque non permite a liberdade individual e ética. Hai tamén nestas heroínas protagonistas unha aposta por un novo modo de ser femenino que non consista en compracer os homes cunha actitude sumisa e abnegada dentro da monotonía cotiá, a imposición da Igrexa, as ensinanzas dun sistema educativo balorecido ou unha estrutura familiar constritora. A súa é tamén unha escrita de denuncia, ou escribir –ou reescribir a historia- para modificar os cimentos sociais. Ensinar a pensar, a reflexionar, ensinar a vivir. As súas novelas son tamén unha teorización sobre o tema do amor e do desexo, entendido o encontro con ese outro que nos complementa a partir dunha subxetividada diferente, dunha percepción da illa que somos e que nos negamos a abandonar. Amar sendo sempre illas que navegan nun mar común. Pero quizais, a esencia da súa obra estea nas estratexias que a humanidade inventa para lograr a felicidade. É esta sempre unha felicidade sutil, lene, moderada coma unha brisa, nunca coma a explosión dunha tormenta; unha felicidade que se disfraza de saudade, de sosego, como se se agochase na intención dun sorriso, no goce sen solemnidade dunha tarde que pasa coa levidade de non querer ficar, ensinándonos que non hai que aferrarse a ela, nin perseguila, senón desfrutar da fermosura desas cousas pequenas que se aproximan con liviandade. Outra das características é esa presenza dos seres míticos e o trasmundo máxico que o ligan á literatura galega de tradición oral; sería esa danza coral das bruxas en Valdemuller ou na mesma obra as mouras que se bañan no río; o tangaleirón en Os ollos do Tangaleirón, a botadora de cartas que presaxia a morte en O armiño dorme ou esa pega fantasmagórica que é o espírito do mal, unha dona Urraca histórica que goza facendo o mal, en A noite da raíña Berenguela; ou ese visionario que se agocha en todas as súas novelas baixo distintas máscaras. O vidente, o demiúrgo que todo o coñece e sente por iso vertixe. É ese tangaleirón sen pálpebras, a tía Estrela, Mon, El Bronzino, o mendigo o vello das pombas...

VISITA VIRTUAL Á FLORENCIA D´O ARMIÑO DORME

<

VISITA VIRTUAL Á FLORENCIA D´O ARMIÑO DORME
O pasado día 5 de marzo iniciamos a nosa andaina como club de lectura da Asociación Galega do Libro Infantil e Xuvenil Gálix Tendendo Redes. Escollemos neste roteiro de lecturas como primeira obra un libro singular dentro da historia da literatura xuvenil galega, O armiño dorme, dun autor xa consagrado dentro deste xénero, Xosé A. Neira Cruz, singular por ser unha das poucas obras de altura literaria que aborda o xénero histórico xuvenil, cunha aposta estética alta, unha profusa e moi ben imbricada documentación histórica, a presentación dun mosaico de personaxes que amosan riqueza psicolóxica que fuxe de maniqueísmos e que se adentra na mirada dun eu que o autor presenta ao lector como se o estivese a ver nu, sen máscaras que poidan disimular o seu xeito de valorar e estar no mundo.


A novela ademais permítenos realizar unha viaxe virtual á Florencia do século XVI, a través das súas rúas e pazos, das súas pontes, do Arno que transita fuxidío pola cidade de Florencia, ofrecéndonos tamén reflexións e citas con outros momentos e personaxes históricos. Así, coñeceremos a través das palabras do autor a Galería dos Uffici, onde se conserva boa parte da obra deAgnolo Bronzino, nado en Forencia en 1503 e morto en 1572. Agnolo Bronzino foi un destacado representante do manierismo renacentista que pasa ao servizo da corte de Cósimo I de Medici cando este devén condottiero de Florencia, converténdose no pintor predilecto do citado duque dende 1539. Bronzino é famoso polos seus retrtos de literatos e membros da familia dos Medici, como por exemplo o de dona Leonora de Toledo, filla do virrei de Nápoles que casa con Cósimo moi pouco despois de que este tivera uns amores clandestinos cunha muller dunha aldea próxima á Florencia. Froito destes amores nace a pequena Bia de Medici, de quen só coñecemos dúas datas, a de nacemento e a de morte, e un cadro, ese que pintará Agnolo Bronzino tendo ela poucos anos de idade, cuxa mirada captivou a atención do escritor Neira Cruz e que dá lugar a esta fermosa ficción novelada na que o escritor reconstrúe, dende a nada practicamente, o que foi a curta vida da princesa bastarda dos Medici. Saberemos das dificultades da súa vida en Palacio, das súa angueiras, aprendizaxes e reflexións e, sobre todo, coñeceremos as arestas de dor de quen naceu para ser peón en mans do seu pai e decide namorar sentindo na propia pel as arestas de dor do amor imposible, esa historia de amor truncado entre Bia e Giulio de Camolia, da nobre cidade de Siena, inimiga incondicional da fermosa Florencia.