CRÓNICA DA XORNADA "POR MARES DE TINTA E CANTOS DE SEREA"

CRÓNICA "POR MARES DE TINTA E CANTOS DE SEREA"
Uns cantos chegamos cedo a Baiona para facer un percorrido histórico pola vila. Alí guiounos Carlos Sastre, coordinador nacional de Amigos del Románico, quen unha vez máis fixo gala da súa erudición, paixón e frescura por este período histórico que tan fermosos froitos deixou na nosa xeografía.
Coa iconografía da pedra gravada nas nosas retinas, achegámonos ao peirao onde estaba a goleta Nauja. Xabier P. Docampo e Xosé Cobas estábannos esperando, tan guiadiños eles, como dixo Xabier, no pantalán, á mesma beira do Nauja, co sorriso pillabán debuxado na facer.
-A ver que sae desta. Dei talleres en milleiros de sitios, pero nunha goleta é a primeira vez -dixo Docampo coa súa voz áspera e fonda, suxestiva, fermosa.
A voz de quen leva na alma a terra galega; a voz da tenrura, da boa xente que é Docampo. A voz que transmite a paixón que o habita: a de lector compulsivo, voraz que necesita a lectura como supervivencia, a de escritor entregado a unha causa: salvar o galego, salvar os rapaces da perda da identidade, crear unha literatura con alento galego, consolidala, visibilizala. Subimos á goleta.
-Vai un día de herba seca, abofé -dixo Docampo.
A pesar diso, a pesar da calor abafante dun día sen vento no mar calmo da baía de Baiona, ese abeiro íntimo protexido do mar aberto polo espiñazo que son as Cíes, a suor a escorregarlle polas fazulas, os nosos convidados entregáronse por completo a nós. Dérono todo. Primeiro foi Xosé Lois Vilar. un dos maiores promotores do Instituto de Estudos Miñoranos. Xosé Lois Vilar falounos de talasonimia ou a beleza de nomear as nosas pedras, eses fondos mariños tan descoñecidos para os de terra adentro, mapas de nomes transparentes para os que viven do mar. "Olga, laxe, badía, todo no mar está categorizado, os nomes proceden da forma, da virulencia do mar, do chan furado, da necesidade de e guiar na néboa, o mar que leva os nomes dos mariñeiros que o habitan, o Maberes, o Judas... Falounos tamén dos barcos que afundiron na baia... En fin, da necesidade que sentimos dde nomear as cousas para que existan, deses gañegos que fan da palabra "a casa do ser", como dixo Heidegger, para que a palabra non morra nunca.
Logo interviñeron Xabier Docampo e Xosé Cobas. regalándonos as súas palabras e as súas imaxes asemade, con paixón, con humor, con xenerosidade. A paixón de ter emprendido a viaxe cara ás illas, como diría o poeta grego Cavafis, nas viaxes o que importa é quen comparte connosco ese anaco de etmpo que nos foi dado antes de que o reloxo das nosas vidas se pare definitivamente. Nós iamos ben acompañados. Mentres Xosé Cobas pintaba con cores as palabras do mestre da Terra Chá, fluían de seu: "Había unha vez unha princesa que se chamaba Ildara, a dos cabelos de serpes...". Xosé Cobas tecía con cores a imaxe da fermosa princesa Ildara.
A tarde foi devalando devagar e sorprendeunos a tardiña fondeados nas Cíes, coa promesa das illas chamando por nós. Baixamos a terra firme e cada un foi poñendo en papel as súas reflexións que logo lle entregou aos dos mestres como lembranza e aprendizaxe da xornada.
Nesta viaxe os viaxeiros gañamos a partida ao sol ao que vimos morrer un día máis xa cando estabamos tocando porto de regreso outra volta a Baiona.
O noso fotógrafo -ilustrador gráfico das propostas do club- DANIEL DÍAZ, deixou coa súa man de artista os recordos en imaxes.
Un pracer tervos coñecido un pouco máis, Carlos, Xosé Lois, Xabier, Xosé, graciñas tamén Dani e graciñas a todas vós e todos vós por ter vindo con Gálix Tendendo Redes nesta viaxe polos mares de tinta.
graciñas e mil primaveras máis para a lingua galega!