A ESCRITORA ROSA ENRÍQUEZ DIALOGA CON FRAN ALONSO
Velaí a carta de amor que nos envía.
Casamance, Senegal
20 de novembro de 2006
Querida Ndeye:
Tardo en escribir porque tiven que agardar que volvese Tamsir para redactar esta carta pois, como ben sabes, deixei a escola canda nena e, a dicir verdade, nin o abecedario sei, mais, polo que estou a ver ao meu redor, iso é o de menos. O que importa é respirar. Aquí, querida Ndye, o aire permanece inmóbil dende os primeiros enfrontamentos. Saír é sempre a mellor opción ou iso cremos os que aquí estamos. Resulta tan duro só imaxinar o que contas… Sei que non mentes, que probabelmente vivir en Galiza non sexa doado, que talvez te miren mal porque es negra, muller e pobre… Síntoo, como sinto que morrera meu irmán e podo xurarche que esta dor non é só porque fose do meu sangue senón polo que representou para tantos homes e mulleres que, dende aquí, acreditabamos nas súas palabras cando repetía aquilo de que Europa se convertería no noso refuxio, na Terra Prometida…
Agora, depois de ler a túa carta, a mágoa é cada día máis e máis grande. Creo que teño a alma furada de desesperanza porque, amiga Ndeye, aquí que nos queda? Seguir no medio da podremia e resistir coma se por iso fosen darnos unha medalla? Deixar que nos maten coma cordeiros no sacrificio? Non. Eu non podo, non poderei xamais deixar as cousas estar. A situación é límite, xa o sabes, xa que logo, subir a un caiuco e arriscar semella a mellor opción. Paga a pena coñecer Galiza e Portomarín, porque é aí onde vives ti agora con Assane, non é? Ou non… Non o sei, non teño nada claro porque intúo nas túas palabras certa desolación e iso frea o meu desexo de buscar.
Amiga Ndeye, se soubeses cantas veces estiro o pescozo para liberar toda a enerxía negativa… Porque non podo deixar que a semente do odio medre na miña cabeza, coma unha mala herba. Se puideses sentir por un intre sequera o meu desacougo, daríaste conta de que estou enferma. A esperanza neste lugar, ben o sabes, é unha doenza terminal.
No Senegal todas as persoas están enfermas, cren que están de paso, que se irán, que nada poderá impedir o seu verdadeiro destino de ser felices… Dá a impresión de que andan sempre a outra cousa, como agardando o seu momento e é xusto ese desexo quen os mata pois se cadra nunca sairán de aquí ou, de saíren, hano facer con billete de ida e volta coma Abdyoud, que foi repatriado coa súa esposa á semana seguinte de marchar.
E o peor de todo non é a enfermidade, bendita ilusión, nin o fastío de repetir cada día a mesma rutina de ser pobres, de non poder alimentar os fillos, de preferir mesmo que non nazan… Non. O peor é vivir odiando este lugar, rexeitando ser Senegalesa, enfastiada de tanta miseria, co corpo partido polo amor aos fillos, un amor que non ten máis utilidade que a do cariño pois xamais, mira ben o que che digo, xamais poderei darlles nada que non sexa un bico ou un sorriso agarimoso.
Daquela, vivir até morrer, sen perder nin un só segundo pensando que vou rachar este muro de cristal é o único destino que, polo de agora, me foi revelado. Mais, talvez diga isto porque estou enfadada co mundo anque sei ben que o mundo, en si mesmo, non ten ningunha responsabilidade pois non é máis que a casa natural cedida para vivir. Só iso.
Unha aperta Nafissatou
Ndeye
Parabéns, Rosa, pola túa suxestiva colaboración
No hay comentarios:
Publicar un comentario